ne çok şey söyledik....!

Yağmur yüklü bulutlar geldi...

Herkesin içinde birikmiş sözler ortaya çıktı, yazın nar çiçeği renkleri bir anda bulutların arkasına saklanıverdi. Günlerdir dilimizde yağmur. Hüzünü sevenler sandıklardan çıkardı eski şarkıları sanırım, neşeli olanlar biraz bu duruma bozuldu.

Tam yazacaklar birikmişti ki; başka güzel insanların yazdıkları beni anlatır oldu. Ama daha çok şey vardı yazılacak. Her yağmur damlasına bir isim versek belki daha kolay olurdu anlatılacaklar.

Mevsimin değişmesi bir süre sonra can sıkıcı olabilirken, kendini ilk hissettirmeye başladığı günler bayram havasında karşılandı. Özel olarak hazırlanılıp dışarı çıkıldı hatta. Sebep yokken sebep yaratıldı ıslak taşlı yollara basmak için. Altından geçilen ağaçların kokusu duyuldu, yapraklardan kristal su damlaları yüzüne düştü belki.

Kırmızı şemsiyem olsun istedim bi an. Önümden elinde kocaman kırmızı balonu olan mavi yağmurluklu küçük bir çocuk geçsin istedim...düşümde mutlu oldum.

Siyahı seçtim...yola düştüm. Hava kış kokuyordu. Gülümsedim yaza. Elini bıraktım ve vedalaştık sanırım. ufukta kayboldu nar çiçeği rengi...Kışın arada bir gelip gülümsüyor o zaman özlem gideriyoruz ne mutlu ki. Isıtmasa da...

Yağmurda hissedilen şeye tek bir isim koyması zor. Hem hüzün, hem de huzur. Hüzünü ardından sürüklersen huzur da kalmıyor. Yaşananlara fon müziği koymak sanırım acı çekmekten hoşlananlara yakışıyor! Farklı şehirler geçiyor bu şehirde aklından. Aklın almıyor...